Söguhornið

Í ísköldum fjallakofa upp við Veiðivötn hrekkur Gissi upp í svitakófi, það er alltaf sami draumurinn sem verður til þess að hann vaknar eins og einhver hafi skvett kaldri vatnsgusu yfir hann. Hann hleypur eftir löngum dimmum gangi, hann veit hvað er við enda gangsins en alltaf hleypur hann jafn hratt í draumnum í von um að í þetta sinn komi hann í tæka tíð. Í kofanum situr hann og skelfur Hann horfir út um gluggann á skært tunglsljósið.   Sama tungljósið notar Gressi til að fylgja slóð skepnunnar sem hann elti ákaft.  Hann var oriðinn ansi heitur og fann fyrir návist hennar í u.þ.b. tvo kílómetra í burtu.  Hann fann fyrir vægum titringi og sá móta fyrir þokuslæðunni sem boli notaði til að dylja sig.  Í Afríku hafði frægur seiðkarl losað Gressa við fortíðadrauga sína sem hann sá í hverju horni. Hann hafði varið þorpið með kjafti og klóm fyrir málaliðaher og að launum losaði seiðkarlinn hann við myrkfælnina. Í Indlandi hafði hann öðlast sálarró í gegnum hugleiðslugúrú og gat nú arkað einn í myrkrinu óttalaus á eftir morðóðu uppvakninga nauti. Á hótelbar einum í Ísafjarðabæ er Gunni að spjalla við franskan blaðamann sem er að fylgja eftir heimsókn Kofa en fannst þetta dularfulla hvarf Júlíu það spennandi að hann dreif sig vestur.  Blaðamaðurinn býður Gunna í glas en hann afþakkar hann hafði hætt að drekka fyrir tuttugu árum.  Ástæðan fyrir því var að hann hafði mist út úr sér mikið leyndarmál dauðadrukkinn við mann sem hét Gregory Witen. Blaðamaðurinn sagði Gunna hann hafði komist að því að það hafði fundist bíll ofan í fjöruborði fyrir neðan klettabelti hjá Arnanesi en það væri enn verið að reyna að koma björgunartækjum að bílnum og yrði sennilega að bíða eftir næstu fjöru.
Gunni sendir sms á Gressa og Gissa og  hringir í Heiðdísi til að færa henni fréttirnar. „Þetta stemmir Gunni minn hún Júlía birtist mér áðan í draum áðan og sagði að maðurinn sem gerði þetta býr á bæ við Arnanes. „Takk Dísa mín ég fer þangað strax í fyrramálið að kanna málið  bæ”.  Gunni þakkar blaðamanninum fyrir spjallið og fer upp að sofa.
Gressi sér að nær ekki að í skottið á bola fyrir dagrenningu og tjaldar því ,svarar Gunna, og leggst út af áður en hann leggst á koddann eru hroturnar farnar að drynja í taktföstum hrynjanda út í náttmyrkrið.  
Gissi fer út í lind rétt hjá og sækir sér undarennu situr svo við borð í kofanum og sýpur á fernunni og ímyndinni úr draumnum lýst í hausnum á honum, við enda gangsins liggur mágur hans með starandi opinn augu, opinn munn og spjót í gegnum hann miðjan.  Blóðið ætlar aldrei að hætta að leka.
Gunni horfir löngunaraugum á allar litlu vínflöskurnar í míníbarnum en stenst freistinguna.  Fyrir tuttugu árum síðan hafði hann kjaftað leindarmáli þeirra í einkasamkvæmi í Hollywood.  Maður að nafni Gregory Witen hafði notað það til að skrifa handrit um mann sem bjó yfir sömu eiginleikum og þeir en kallað hann Hálendinginn.
     Félagarnir höfðu allir uppgötvað ódauðleika sína á svipuðum tíma hann, Gissi og Gressi.  Eftir 3 daga höfðu banasár þeirra gróið eftir var aðeins ör sem hvarf næstu árin Gunni ,eins og Gressi og Gissi, höfði skriðið út úr gröf sinni og látið sig hverfa af ótta við að vera kallaður draugar eða uppvakningar. Gunni hafði náð að kasta kveðju á son sinn á leiðinni út úr haugnum. Það voru um 2000 ár síðan hinir ódauðlegu um allan heim höfðu hætt að afhausa hvern annan í taumlausri græðgi til að ná kröftum hina föllnu. Hin eilífa baraáttu um að vera sá síðasti eftirstandandi af þeirra kyni var hætt. Þeir höfðu stofnað samfélag hinna ódauðlegu fyrir tilstilli meistara síns sem fæddist um það leyti.  Þeir höfðu skipt sér upp í hópa eins og G-unit til að hjálpa hinum dauðlegu í baráttu við yfirnáttúrleg öfl sem mannkynið hafði ómeðvitað kallað yfir sig sjálft með óttastjórnandi mýtum og neikvæðum, niðurbjótandi hugsunum sínum.  Hinir ódauðlegu höfðu þroskast þrjú þúsund sinnum hraðar andlega heldur en restin af mannkyninu með hjálp lærimeistara síns og var mottóið þeirra ekki lengur hin fræga setning “there can be only one” heldur “we are all one”.  
      Gunni sofnaði við samfarahljóð hjóna í næsta herbergi, Gressi svaf sínu værasta og Gissi horfði ,með öll sín stóru “ef” á herðunum, skjálfandi  á undarennufernuna með sínum skær “bleika” lit.