Söguhornið

Gissi rýkur upp með andfælum í ísköldum skálanum.  Hann lítur á klukkuna og bölvar svo að mikið púkinn á fjósbitanum hefði fengi kransæðastíflu af offitu. Rýkur fram og klæðir sig jafn hratt og leynilegur elskhugi sem heyrir eiginmanninn ganga upp tröppurnar. Hann veit að tíminn er mjög naumir og getur aðeins vonað að skipuleggjendur Snjósleðaferða hafi seinkað um klukkutíma því ef að þeir væru komnir upp í Jökulheima við rætur Vatnajökuls með Kofi gæti verið um seinan að bjarga honum. Í flýti sínu reykstartar hann jeppanum og verður að gera aðra tilraun. Þessi andvökunótt fór alveg með hann, hann veit að það voru mistök að sofna yfirhöfuð. Hann brunar af stað og krossleggur fingurrnar að blóðbaðið sé ekki þegar byrjað. Þegar hann nálgast Jökulheima sér hann glitta í tvo jeppa með sleðakerrur það fyllir hann von að sjá smá hreyfingu á öðrum þeirra. Þeir voru að leggja af stað frá skálunum upp á jökul. Gissi ók svo hratt að hann fleytti kerlingar á Tungánni. Hann kom að þeim þar sem annar jeppinn var fastur í snjóholu sem Gissi sá að hafði greinlega nýlega verið grafin og hulin með lausum snjóflekum. Gildran var sett og veiðin við það að hefjast. Hann heilsar leiðangars-stjóranum en lítur grant í kringum sig í von að sjá eitthvað kvikt. „ Sælir get ég aðstoðað eitthvað,” leiðangursstjórinn er að greiða úr kaðli, „Nei, nei við kippum bara í hann, ég skil ekkert í þessu, við vorum hérna í gær með hóp og þá var þessi huges hola ekki hérna. Kofi og tveir lífverðir hans,sem líta út eins og tvær ofvaxnar górillur í snjósleðagöllunum, eru komnir út úr jeppanum og njóta veðurblíðunnar og útsýnisins. Leiðangursstjórinn hendir öðrum enda kaðalsins til aðstoðarmanni síns og lítur til Gissa, „Ertu bara einn á ferð, þú ert ekki blaðamaður er það, “ Gissi niðursokkinn í skönnun á umhverfinu hrekkur við þegar hann fattar að hann er ávarpaður. „Nei nei ég bara jarðfræðingur ég ætlaði bara að bíða hérna í Jökulheimum eftir félagum mínum sem eru á leið úr bænum.” „ Svoleiðis á leið upp að sigkötlunum vænti ég”.  Gissi getur ekki svarað því hann kemur auga á það sem hann var að bíða eftir. Lítill glampi við stein upp í fjallinu. Skyttan hefur opnað augað sitt og er tilbúin. Hann verður að hugsa hratt því úr þessari fjarlægð eru þrjár sekúndur þar til kúlan skellur á höfði Kofi. „Hey Mister Sannan you dropped something” kallar Gissi, stífur í snósleðagallanum beygir hann sig niður, górillurnar við hlið hans horfa illum augum að Gissa, „I don’t see any...” rúðan á jeppanum fyrir ofan Kofi slundrast. Allt fer í panik „We are under fire,” öskrar annar apinn, þeir drag’ann aftur fyrir bílinn og taka upp níu millimetrana sína og hlaða. Það hleypur kapp í annan apann, hann stekkur upp á einn af vélsleðunum og brunar af stað með orðunum „ cover me” ,Gissi kallar á eftir honum„No don´t go that way”  en hefur ekki erindi sem erfiði því félagi hans er byrjarður að drita blýi.  Apinn pompar niður í fyrstu hraunsprungu sem hann finnur og þeytist marga metra upp í loftið af sleðanum og lendir með  hausinn á steini. „Fuck” er það eina sem félagi hans keimur upp úr sér hleypur af stað alveg brjálaður, stekkur á sleðann hans og þeytist upp brekkuna skjótandi í átt á steininum en skotin rata ekki alveg réttan veg þar sem sleðinn hossast mikið. Allt í einu hnykkist hausinn hans til ,rautt duft þyrlast í allar áttir, hann skýst aftur á bak af sleðanum. Gissi tekur stjórnina í sínar hendur, bendir á aðstoðarmanninn, „Þú, taktu Kofi og farðu með hann niður í skála á hinum bílnum ykkar,” hann bendir á leiðangursstjórann „keyrðu eins hratt og þú getur upp á steininum á mínum bíl aldrei líta upp, fyrir mælaborðið keyrðu eingöngu eftir gps tækinu ég verð fyrir aftan þig á einum sleðanum. Leiðangursstjórinn og Gissi þeytast upp eftir, skotin glymja á framrúðunni á jeppanum, Gissi nær að grípa byssu annan apans á ferð. Þegar þeir eru nær alveg að koma að steininum skjótast tveir vélsleðar í burtu á fleygiferð. Gissi stekkur upp á brettið á jeppanum tekur þar mikinn járnkarl af þakinu bindur hann á bakið og heldur svo eftirreiðinni áfram skjótandi á sleðanum eins og kúreki í John Wayne mynd. Þegar dregur á milli sleðanna og Gissi hefur tæmt skothylkið snýr annar sleðinn allt í einu við og stefnir beint á hann. Fyrst veit hann ekki alveg hvað honum gengur til en svo sér hann knapann draga upp katana stríðssverð veit hvað klukkan slær. Hann tekur járnkarlinn af baki sér og býst til að verjast. Sleðinn nálgast og við honum blasir sú ljótasta norn sem hann hefur augum litið enda Grýla sjálf kominn þar  í vígaham. En það augnablik sem hún sleppur til að höggva hið klassíska tveggja handar högg frá enni, missir sleðinn hraða. Það nýtir Gissi sér og leggur járnkarlinn í gegnum hana miðja. Sleðarnir skella saman og þau þeytast bæði af baki. Gissi staulast á fætur og gengur að Grýlu þar sem hún situr á jörðinni með járnkarlinn í gegnum sig og sýpur kveljur. „Fy,fyr, Fyrirgefðu það,það var leynireglan Bláa höndin sem fyrirskipaði morðið” stynur hún loksins upp úr sér og spýtir blóði. Gissi sest á hækjum sér , „Fyrirgefa hvað,Kofi er heill að húfi og ekki syrgi ég þessa apaketti” , Grýla reynir að ná andanum aftur „ þ,þu, þú þekkir mig ekki.” Gissi horfir lengi á hana svo kemur svipur á hann eins hann gerir sér grein fyrir hvers hún er að biðjast fyrirgefningar á. „Þú, Það varst þú að sniglast í kring um heimilið, og hnýsast kvöldið sem mágur minn var veginn. Fyrst kraumar gífurleg reiði upp, að hafa fundið morðingjann. Hann hafði grunað þetta í þúsund ár að hafa haft rangan mann undir sök. Hann rýkur að henni og ætlar að snúa járnkarlinum í sárinu til að láta hana emja af sársauka, en þá verður honum ljóst á hún hafi létt af herðum hans öllum efasemdum. Það hefði engu máli skipt að hann hafði skipt við hann um herbergi þegar leigumorðingi á hlut, hinn ódauðleigi eiginleiki hans hefði ekki gefið mági hans lengra líf. Hvor á sökina þegar morð sem slíkt á í hlut sporðdrekinn sem styngur mann eða sá sem plantar honum. Grýla réttir honum sverðið biðjandi augum. Gissi sleppir járnkarlinum „Þetta er dýrðardagur fyrir þann sem hefur lifað eftir „bushido” , í dauðanum finnur hann lífið.”Hann tekur það gengur fyrir aftan hana og tekur sér stöðu. „Það er ekkert að fyrirgefa, sum vötn munu ávallt falla til Dýrafjarðar. Það hvín í blaðinu, hárpútt höfðið skoppar eftir jörðinni.