Öðruvísi jól

Þau voru heldur betur öðruvísi jólin þetta árið en gengur og gerist hjá mér. Öll stórfjölskyldan fimmtán manns var á leiðinni vestur um haf til eyjar í Karíbahafi sem nefnist Dómeníska Lýðveldið en deilir víst bróðurlega landi með Haítí. Ferðin byrjaði ekki gæfulega þar sem litli prinsinn var farinn að hósta degi fyrir brottför og hita þegar við lögðum af stað til fyrsta áfanga staðar sem var Halifax. Þar var hann að vísu sprækur og mamman og pabbinn skiptust á að elta rakettuna út um allt. Seinni lotan til suður til Dómenó var ekki eins fjörug þar sem hann mókti allan tímann. Þegar komið var upp á hótel var strax farið að vinna í því að fá lækni. Í Dómeníska Lýðveldinu er allt önnur tímaskynjun en í iðnríkjunum þar sannast best fullyrðing Einsteins að tíminn sé afstæður. Eftir klukkutíma bið hringdi fararstjórinn og bað okkur um að koma upp að lobbí og hitta lækninn sem var með litla aðstöðu þar hjá apóteki. Hótelið var byggt í smáum einingum þriggja hæða fjölbýlishús sem var dreift um hótelsvæðið og þyrfti því smá labb í að komst í hið eiginlega lobbí. Þegar þangað var komið var enginn læknir sjáalegur og fararstjórinn bað afgreiðslukonuna í apótekinu að hringja á lækninn. Tuttugu mínútur sagði konan í að hann kæmi. Við fórum  aftur upp á herbergi og biðum.  Eftir tvo tíma hafði ekkert spurst til hans. Nú gæti fólk bent á að lífið sé svo afslappað og áhyggjulaust þarna að allir taki sinn tíma að koma sér á áfangastað og það þetta sé óþarfa ferðamannastress. En þegar maður er tveggja ára einhverfur drengur sem aldrei kvartar undan sársauka og eina leiðin til að láta vita þegar maður er sárkvalinn er að grenja er tíminn mikilvægur.  Því þegar hitinn fer vel yfir fjörtíu stig og ekki hægt að gráta er lítið annað sem gerist en  maður líður út af.Þetta gerðist einmitt í þeim töluðu orðum sem ég var að tala við farastjórann. Farastjórarnir Gunnþórunn og Freyja og komu eins fljótt og þær gátu og hringdu stanslaust á lækninn þar til hann kom loksins og keyrði okkur öll upp á spítala þar sem hann var settur í myndatöku og gefin næring, hitalækkandi og sýkladrepandi. Jabbs bráðalungnabólga var það heillin, næstu þrír sólahringar dvöldum við á spítala sem gæti hafa litið út eins og Landspítalinn fyrir fimmtíu árum með  frumskógarlífi. Fararstjórarnir litu inn daginn eftir og eiga þakkir skilið fyrir frábæra þjónustu.Okkur leið samt ágætlega við höfðum okkar fólk sem skipti við okkur til að komast í mat, nokkrir tungumálaörðuleikar gerðu vart við sig við hjúkkurnar en það er ótrúlegt hvað fingramál og sameiginlegur áhugi á að gera sig skiljanlegan getur fleytt manni áfram auk þess sem  vinkona mömmu og dóttir hennar töluðu spænsku. Hjalti litli fékk að horfa á Dodda og Bubba eins mikið og hann vildi en sveið samt hrikalega undan reglulegum sprautunum og var farinn að væla hvert sinn sem hjúkkurnar  litu inn. Þegar grænt ljós kom frá alþjóðlega SOS lækninum fengum við að fara "heim". Á aðfangadag klukkan sex ,sem að öllu jöfnu hefði maður óskað sínum nánustu gleðilegra jóla farið svo að borða rjúpur hlustandi á  messuna í útvarpinu, vorum við stödd í lokaathugun á gamalli læknastofu á hótelinu. Drengurinn orðinn hreinn og var mjög feginn að geta loksins hlaupið á bleyjunni í sandinum allan daginn og lagt sig svo með afa í griðalegri himnasæng sem hótelið hafði látið útbúa á einkaströndinni. Síðust dagana fyrir utan að flatmaga fóru í bæjarrúnt með tilheyrandi vindla og larimar(raf tegund, einkennissteinn eyjarinnar) kaupum, og ferð í Ocean World sem er sjávardýragarður. Þegar við komum heim í kuldann klukkan sex um morgun á gamlársdag vildi maður helst snúa aftur í dyrunum og hoppa upp í næstu vél til baka. Þessi lífsreynsla á spítalanum var vissulega  erfið en ég fann virkilega til með þeim foreldrum sem þurfa að horfa upp á börnin sín kveljast á hverjum degi. Stundum heldur maður með sínum fullorðinshroka að það sé svo ótal margt sem geti og þurfi að kenna börnunum að það gleymist hvað er mikilvægasti lærdómurinn. Það eru börnin sem eru hinir eiginlegu kennarar því þau kenna manni allt sem skiptir svo miklu máli, æðruleysi, þolinmæði og þakklæti.

Í ljósaskiptunum - Keyrt yfir kött-

Áður en ég hef þessa afar dularfullu og sorglegu frásögn vill ég endilega benda á síðu hjá manni frá Slóvakíu sem er að vinna með mér á póstinum sem er sjálfmentaður áhugaljósmyndari , ,http://thagnarbarn.fotopic.net/, . Þar gefur að líta magnaðar landslagsmyndir og skemmtilegar mannlífsmyndir teknar í Reykjavík. Ein þeirra í flokknum 1. maí minnir mjög á eina af frægustu myndum Henry C. Bressons.       

Það var ýkjulaust í ljósaskiptunum sem ég ók sem leið lá upp í Breiðholt með konu og barni í heimsókn til systur minnar. Þegar ég átti um hundrað metra áfarna að beygjunni niður Giljaselið gerðist dálítið óvænt.  Ég var með bílastrollu á eftir mér enda var þetta um sex leytið og margir á leið heim frá vinnu.  Ég sá eitthvað koma hlaupandi að bílnum eitthvað gult, því miður fyrir kattagreyið var það um tvo metra frá bílnum sem ég sá hann.  Ég negli á bremsuna en næ bara að slá mest um tíu kílómetra af hraðanum.  Bíllinn hoppar upp, og mér líður eins og ég hafi keyrt yfir mann.  Bílastrollan á eftir mér fer örugglega líka yfir hann.  Ég beygi niður næstu götu sem er einmitt áfangastaður okkar.  Ég hleypi mæðginunum út og undirbý mig andlega fyrir það að ná í köttinn.  Þegar ég svo keyri aftur eftir veginum byrjar dularfullu atburðurinn.  Ég keyri fram og til baka, ég sé ekki neitt, fólk flautar og steytir hnefum á þennan sleða sem ekur eins og Miss Daisy.  Ég sé að þetta er ekki að bera neinn árangur. Ég legg bílnum  geng í alla runna í við götuna, enginn köttur á kembi svæðið í ca. hálftíma það er eins og jörðin hafi gleypt hann, hann hafi leyst sig efnislega upp.  Það eru nokkrar líklegri skýringar sem koma til greina sem ég hef hugleitt.  Hann hafi geta hlaupið skaðaður í burtu á stað sem ég fann ekki, hann hefur komist við illan leik heim til sín eða síðasti bíllinn í strollunni hafi tekið hann strax og farið með hann til eigenda sinna sem ég tel líklegast, því anars er þetta ansi yfirnáttúrulegur köttur sem hefur lifað þetta af. Ég vill allavega koma hér á framfæri fyrirgefningu á framfæri ,ef svo ólíklega vill til að eigendur kattarins lesi þetta, á þjáningum sem ég hef valdið kettinum og eigendum hans.