Söguhornið

Eftir tveggja sólahringa bið verður þeim ljóst að það verður að henda spúninum lengra. Gressi tekur sig til, klæðir sig í Cintamani jakka af Gissa og röltir upp að hellismunanum.

„Hello there, is it okey to go in there,” Það kemur fát á einn varðmannana og hann haltrar í veg fyrir hann.„  No uhu w,we had to go,, no uhu escape out last night, because big stones uh rocks, you now, fell down.” Okey” sagði Gressi og reyndi að ýkja breska hreiminn sinn til muna, „ no problem, but are  eny of you injured, Gressi sá á svipbrigðunum á þeim halta að hann skildi ekki, „hurt, or cut.”. „No no we´re all fine. „Okey jolly good then. You know if you need medical care there is like a safe house about five kilometers from here in that direction. You take care now” sagði Gressi vinkaði vinalega og rölti í burtu. Hann sá það á undrunarsvip viðmælanda síns að hann hafði bitið á agnið. Gressi og Gissi höfðu beðið færis hjá hellinum meðan Gunni vaktaði kofann. Eftir tíu mínútur lagði sá halti af stað á vélsleða í átt að kofanum, Gunni staðfesti komu hans með smsi. Næst fær greinilega vinnustaðagrínarinn í hópnum símhringingu og leggur af stað í á vélsleða í átt að kofanum. Einn af öðrum tínast þeir að kofanum eins og forvitnar beljur. Þegar um klukkustund er liðin hringir Gunni „ okei þeir eru allir komnir, leggið til atlögu.“  Gressi og Gissi hlaða sjálfvirka riffla, sem Gunni hafði verslað af skuggalegum náungum á skútu á leið frá Vestfjörðum. Gressi stingur upp í sig tannstöngli og Gissi setur upp Ray Ban Seeinthedark gleraugun sín. Þeir líta á hvorn annan og Gressi segir „Sawe Tvende,“ . Þegar að hellismunanum er komið heyra þeir ófreskjuna sjúga upp í nefið. Í myrkrinu heyrist riffill vera hlaðinn. Þeir færast hægt og rólega inn í hellisskútann. Gissi kemur auga á móðu frá andadrætti skyttunnar og stoppar.  Fyrsta skotið skellur á steini fyrir framan þá. Þeir bíða þar til ófreskjan hefur látið hríðina dynja á þá og þarf að ná sér í skotfæri.  Með nokkrum leiftursóknum ná þeir að særa hann og elta blóðidrifna slóð lengra niður í myrkrið. Þar til þeir koma að upplýstri hvelfingu þar sem hann situr við borð með brúnt neftópaksfjall fyrir framan sig grábólginn,hálf snöktandi í hvítum hlírabol með garnirnar út um magann. Hræðilegri sjón höfðu þeir ekki séð.“Ee „snökt“ er þetta ekki Grettir sjálfur ég hélt að þú værir hauslaus“ stynur hann útúr sér. „Ekki trúa öllu sem þú lest karlinn, ‚Íslendingasögurnar eru eins og Biblían góð blanda af sannleika og skáldskap“ segir  Gressi. Leppalúði steypir hausnum  niður í neftópaksfjallið tekur vænt sog upp í nefið, stendur upp og öskrar „Viljið'i flís af mér, ha flís af fokking feitum sauð!!.  Hann reynir að lyfti riflinum í átt að þeim en áður en skjálfandi hendurnar hafa náð miði eru Gissi og Gressi búnir að tæta upp bringuna á óvættinum með vígðum silfurkúlum. „Blessuð sé minning Grýlu og Leppalúða“ segir Gressi og skyrpir tannstönglinum út úr sér „og krakkaskrípana fimmtán“ bætir Gissi við í skúmaskoti fyrir aftan þá heyrist hátt baul. „Nei Búkolla, þú hér ég er búinn að vera leita þér út um allt“ segir Gressi og leysir hana af stalli á meðan Gissi tekur upp símann til að heyra status á Gunna.

Í kofanum voru sveinarnir þrettán uppteknir við  að fullnægja þráhyggjum sínum og systur þeirra suða um að koma heim. Þar til einn þeirra sem hafði afar gott lyktarskyn segir „ það er eitthvað svo skrýtin lykt hérna“, „ hvernig lykt“ rymur í einum sem styngur hausnum upp úr gríðarstórum potti. „Eins og mjög dauf prumpulykt en samt ekki svona ógeðislykt eins og kemur af ykkur“ segir hann hnusandi. „Er þetta bara ekki af kettinum“ glymur ofan úr pottinum, „Heyrðu ég er með kerti og eldspýtur förum reynum og reynum að opna læsta skápinn ég, skal lýsa ykkur“ segir sá sem hafði dálæti á kertum. Þegar eldspýtan snerti hrjúfan flöt stokksins var ekki aftur snúið, spýtnabrak kofans dreyfðist á þrjátíu metra radíus. Gunni tekur upp nmt símann sinn og  talar við Gissa meðan hann horfir á restina af kofahræinu brenna.