Upprisan

Jíbbí próflok í HR. Latasti bloggari norðan alpafjalla snýr aftur eftir þriggja mánaða útlegð, í ágúst var ég latur engin afsökun í september og október hef ég án gríns varla litið upp úr námsbókunum. Já ég hef bara ekki þessa grimmd sem þarf til að lifa af í heimi hinna miskunnarlausu baráttu frílans teiknara er því farinn að læra að vera Hverfiznæðingur eða erfisbræðingur okei okei enn og aftur játa ég mig sigraðan fyrir ofuröflum íslenska auglýsingageirans þetta er ekki eins fyndið og afrískur könnuður.

 Hvað markvert hefur gerst síðan ég í júlí  , hmm skipt um borgarstjórn leiðindamál það, alla vega fyrir Sjálfstæðismenn. Kveikt á friðarsúlunni, já  einmitt ég stóð í smá stund eftir að ég sá þetta ljósmastur í fyrsta skipti og varð kveikjan að orðinu. Orðið hríslaðist niður bakið á mér.Orðið sem skaust leiftursnöggt í hug flestra „ungra“ karlmanna á mínu reiki ,þökk sé hinum telepatíksa heimi, og einnig fleiri sem höfðu bæst í aðdáendahópinn fyrir tveimur árum,  svo auðvitað þeirra sem skynjaði nostalgíu hugsanir okkar sem ómuðu í undirmeðvitund alheimsins. Þetta orð gat ekki stimplað sig betur inn í næturhimininn það var einfaldlega Batman. Af hverju öllum þeim fjölda sem fékk þessa hugmynd á nákvæmlega sömu stundu hefur enginn búið til Batmann merkið á kastarann? Kannski af því menn á mínu reiki nenni ekki lengur að gera prakkarastrik. Þeir eru of uppteknir af framabrautinni, bera of mikla virðingu fyrir Frú Lennon eða hafa einfaldlega þroskast.

Núna er allavega kominn grundvöllur fyrir því að glaumgosa milljarðamæringar geti farið að spranga um í Latex búningum með kítín brynjur og breytt hömmerunm sínum í skriðdreka. Það er komið hið fullkomna kalltæki Ríkislögreglustjóra. Þar sem flestir þessir milljarðamæringar eru rólegir fjölskyldufeður set ég allt mitt traust á töffarann Róbert Weismann. Hann gæti heitið X-Actavisman eða Pharmoman. Gunnar Birgis er svo langt kominn með að byggja upp leikvöll fyrir næsta menntskæling með ljósmyndadellu sem verður bitinn af erfðabreyttri könguló frá Kára Stef. Já Ísland getur orðið eitt gósenland ofurhetjanna. Ég hef reyndar verið að pæla í því hver hin eina sanna íslenska ofurhetja sé en ekki komist að neinni niðurstöðu ennþá. Í B-bloggsögunni(Óður minn til B-myndanna sem ég hef reiknast til að hafa fengið hugmyndina að  sama mánuð og Quentin Tarantino byrjaði að skrifa Death Proof, þökk sé hinum telepatíska heimi) minni eru það hetjur Íslendingasagnanna sem eru gerðar ódauðlegar ofurhetjur en þær eru samt of margar til að hægt sé að velja einu sönnu ofurhetju.

Næsta hitamál var barnabókin Tíu litlir negrastrákar, þetta er einhver nostalgía sem tilheyrir ekki minni kynslóð alla vega var mitt kvöldlesefni Andrés Önd og félagar. Hvort slík rit verða álitin full af fordómum eftir 50 ár í garð dýra skal ósagt látið, ætli tíminn verið ekki að leiða það í ljós. Ég man reyndar eftir einni bók sem snerti mig mjög djúpt í æsku og ég keypti um daginn í Góða Hirðinum. Hún heitir Hamingjusami prinsinn. Þetta er ekki franska bókin Litli Prinsinn heldur önnur saga sem fullorðnir geta líka tekið til sín og á sérstaklega við núna þegar allir eru að missa af síðasta Bensanum í búðinni.

Fyrir spennta lesendur (Krossfiskur +1-2) B-bloggsögunar mun ég birta næsta kafla í tveimur hlutum vegna gífurlegar lengdar.

 

 

Bara allur pakkinn

Ég veit hversu oft ég hef heyrt þessa setningu í sumar en hún á vissulega við um þessa bloggfærslu þar sem brúðkaupsbrölti mínu verður skellt saman í einn pakka. Vitaskuld byrjaði þetta tveimur vikum fyrir brauðkaup á píslagöngu brúðgumans sem nefnist steggjun. Þá fá vinir og fjölskyldumeðlimir leyfi til að gera einn sólahring að helvíti á jörðu í mikilli manndómsvígslu til þess að maður geti með góðri samvisku gengið upp að altarinu sem fullgildur steggur. Ég var nýkominn á ról þegar galvaskur hópur ruddist inn í svefnherbergi með vídeókameru að vopni ásamt veigum. Í morgunmat var í boði jellýstaup blandað með gini, vodka,lýsi, sinnepi og dass af salti. Næsti dagsskráliður kýs ég að kalla Pyntingarklefinn. Þetta mun vera þekkt minni úr manndómsvígslum í gegnum aldirnar í öllum heimsálfum að ein þrautin sé eitthvað sem valdi óbærilegum sársauka. Ég var sendur í bakvax en neei það var ekki nóg og mikill sársauki ég fékk eina rönd á innan verðu lærinu. Þetta hlýtur að vera eins konar æfingarbúðir nútímakvenna fyrir barnsburð, í alvöru þetta er bara rugl. Næstu þrautir hafði aðeins meira skemmtanagildi þó að þær væru ekki auðleystar.  Haldið var á Nesjavelli  í svokallaðan adrenalíngarð. Þar var ég látinn sveiflast öfugur í brjálaðri rólu sem var mjög gaman nema ég hélt alltaf svo fast í sleppikaðalinn að það þurfti þrisvar að hífa mig upp í topp sem fyrir mér voru um tuttugu metrar en hafa kannski verið um átta til níu í raun. Næst átti ég að klifra upp staur ,einmitt um níu metra raunhæð tuttugu metra sýndarhæð og var álíka beinn og nefið á Harrison Ford. Í reyndi mikið að komast upp á hann en fæturnir lamaðir af adrenalínóverdósi vildu ekki hlýða. Næst var maður dreginn upp aftur á bak í hálfgerðum Matrixfíling nema með tvist. Þegar ég segi tvist þá meina ég maður fór í heilan hring í loftinu og datt öfugur niður cirka þrjá til fjóra metra í frálsu falli. Þetta var mjög gaman þangað til línan kippti í sigbeltið og pungurinn varð eftir upp í níu metrunum enþá að drepast. Burtséð frá geldingunni var þetta skemmtilegasta tækið. Eftir það var feitur burger og sund í glæsilegu bikini. Svo var farið upp á geysi með mig í skrattabúningi, þar átti ég að dreyfa miðum um sýningu sem átti að fara hefjast. Upp að Strokki átti ég semsé að fremja galdur syngja og fleira til að magna upp gos í hvernum ásamt  því að drekka heilt glas að jellýógeði. Seyðurinn tókst svo vel til að á lokanótu Sprengisands uppi á háa céi gýs Strokkur við mikinn fögnuð ferðamanna. Eftir það var haldið í bústað með grilli og alles.
Brúðkaupsdagurinn leið svo fljótt að það var eins og einhver hefði ýtt á FF á fjarstýringunni X128. Brúðkaupið var í Grensáskirkju, myndatakan var úti við fjöruna á Laugarnestanga, veislan í Oddfellóhúsinu við tjörnina um tvö og svo borðað með foreldrum og systkinum á Holtinu um kvöldið þar sem við brúðhjónin eyddum nóttinni. Dagurinn leið álíka hratt og ég var að skrifa þessar línur. Eftir það fórum við til Tyrklands í brúðkaupsferð með litla prinsinn með. Það var alveg sjúklegur hiti. Þegar hitinn er kominn vel yfir 40 stig er þetta eins og að vera fastur í gufubaði með engar dyr. Sem betur fer var vel loftkæld íbúð. Tyrkir eru jafn miklir sölumenn í blóðinu eins og Íslendingar eru eyðsluklær. Þannig er þetta grundvöllur fyrir fullkomið samband. Myndi manni ekki bregða ef lyfjafræðingur í apóteki sem maður væri að versla, byði manni frí skæri ef maður keypti hitamæli sem væri ekki á dagskrá að kaupa. Eða ef maðurinn sem væri að afgreiða í Kjöthöllinni byði manni þrjá konfekt kassa á þúsund kall í stað eins á fjögur hundruð kall sem væri í innkaupakörfunni. Svona eru Tyrkirnir ef að þetta hefðu verið alvöru Tyrkir en ekki Alsýringar sem komu hingað á 17. öld hefði þeir boðið landanum heitt eplate, eða tyrkneskt kaffi og selt þeim teppi, leðurvörur og skart fyrir  fleiri þúsund ærgildi  og skreið.
Ení veis frábært land yndislegt fólk með gífurlega þjónustulund því miður voru plúsferðir  ekki með eina túrinn sem ég ætlaði að fara í en það er Halim Al túrinn hann verður kannski kominn næst.

Söguhornið

Gissi rýkur upp með andfælum í ísköldum skálanum.  Hann lítur á klukkuna og bölvar svo að mikið púkinn á fjósbitanum hefði fengi kransæðastíflu af offitu. Rýkur fram og klæðir sig jafn hratt og leynilegur elskhugi sem heyrir eiginmanninn ganga upp tröppurnar. Hann veit að tíminn er mjög naumir og getur aðeins vonað að skipuleggjendur Snjósleðaferða hafi seinkað um klukkutíma því ef að þeir væru komnir upp í Jökulheima við rætur Vatnajökuls með Kofi gæti verið um seinan að bjarga honum. Í flýti sínu reykstartar hann jeppanum og verður að gera aðra tilraun. Þessi andvökunótt fór alveg með hann, hann veit að það voru mistök að sofna yfirhöfuð. Hann brunar af stað og krossleggur fingurrnar að blóðbaðið sé ekki þegar byrjað. Þegar hann nálgast Jökulheima sér hann glitta í tvo jeppa með sleðakerrur það fyllir hann von að sjá smá hreyfingu á öðrum þeirra. Þeir voru að leggja af stað frá skálunum upp á jökul. Gissi ók svo hratt að hann fleytti kerlingar á Tungánni. Hann kom að þeim þar sem annar jeppinn var fastur í snjóholu sem Gissi sá að hafði greinlega nýlega verið grafin og hulin með lausum snjóflekum. Gildran var sett og veiðin við það að hefjast. Hann heilsar leiðangars-stjóranum en lítur grant í kringum sig í von að sjá eitthvað kvikt. „ Sælir get ég aðstoðað eitthvað,” leiðangursstjórinn er að greiða úr kaðli, „Nei, nei við kippum bara í hann, ég skil ekkert í þessu, við vorum hérna í gær með hóp og þá var þessi huges hola ekki hérna. Kofi og tveir lífverðir hans,sem líta út eins og tvær ofvaxnar górillur í snjósleðagöllunum, eru komnir út úr jeppanum og njóta veðurblíðunnar og útsýnisins. Leiðangursstjórinn hendir öðrum enda kaðalsins til aðstoðarmanni síns og lítur til Gissa, „Ertu bara einn á ferð, þú ert ekki blaðamaður er það, “ Gissi niðursokkinn í skönnun á umhverfinu hrekkur við þegar hann fattar að hann er ávarpaður. „Nei nei ég bara jarðfræðingur ég ætlaði bara að bíða hérna í Jökulheimum eftir félagum mínum sem eru á leið úr bænum.” „ Svoleiðis á leið upp að sigkötlunum vænti ég”.  Gissi getur ekki svarað því hann kemur auga á það sem hann var að bíða eftir. Lítill glampi við stein upp í fjallinu. Skyttan hefur opnað augað sitt og er tilbúin. Hann verður að hugsa hratt því úr þessari fjarlægð eru þrjár sekúndur þar til kúlan skellur á höfði Kofi. „Hey Mister Sannan you dropped something” kallar Gissi, stífur í snósleðagallanum beygir hann sig niður, górillurnar við hlið hans horfa illum augum að Gissa, „I don’t see any...” rúðan á jeppanum fyrir ofan Kofi slundrast. Allt fer í panik „We are under fire,” öskrar annar apinn, þeir drag’ann aftur fyrir bílinn og taka upp níu millimetrana sína og hlaða. Það hleypur kapp í annan apann, hann stekkur upp á einn af vélsleðunum og brunar af stað með orðunum „ cover me” ,Gissi kallar á eftir honum„No don´t go that way”  en hefur ekki erindi sem erfiði því félagi hans er byrjarður að drita blýi.  Apinn pompar niður í fyrstu hraunsprungu sem hann finnur og þeytist marga metra upp í loftið af sleðanum og lendir með  hausinn á steini. „Fuck” er það eina sem félagi hans keimur upp úr sér hleypur af stað alveg brjálaður, stekkur á sleðann hans og þeytist upp brekkuna skjótandi í átt á steininum en skotin rata ekki alveg réttan veg þar sem sleðinn hossast mikið. Allt í einu hnykkist hausinn hans til ,rautt duft þyrlast í allar áttir, hann skýst aftur á bak af sleðanum. Gissi tekur stjórnina í sínar hendur, bendir á aðstoðarmanninn, „Þú, taktu Kofi og farðu með hann niður í skála á hinum bílnum ykkar,” hann bendir á leiðangursstjórann „keyrðu eins hratt og þú getur upp á steininum á mínum bíl aldrei líta upp, fyrir mælaborðið keyrðu eingöngu eftir gps tækinu ég verð fyrir aftan þig á einum sleðanum. Leiðangursstjórinn og Gissi þeytast upp eftir, skotin glymja á framrúðunni á jeppanum, Gissi nær að grípa byssu annan apans á ferð. Þegar þeir eru nær alveg að koma að steininum skjótast tveir vélsleðar í burtu á fleygiferð. Gissi stekkur upp á brettið á jeppanum tekur þar mikinn járnkarl af þakinu bindur hann á bakið og heldur svo eftirreiðinni áfram skjótandi á sleðanum eins og kúreki í John Wayne mynd. Þegar dregur á milli sleðanna og Gissi hefur tæmt skothylkið snýr annar sleðinn allt í einu við og stefnir beint á hann. Fyrst veit hann ekki alveg hvað honum gengur til en svo sér hann knapann draga upp katana stríðssverð veit hvað klukkan slær. Hann tekur járnkarlinn af baki sér og býst til að verjast. Sleðinn nálgast og við honum blasir sú ljótasta norn sem hann hefur augum litið enda Grýla sjálf kominn þar  í vígaham. En það augnablik sem hún sleppur til að höggva hið klassíska tveggja handar högg frá enni, missir sleðinn hraða. Það nýtir Gissi sér og leggur járnkarlinn í gegnum hana miðja. Sleðarnir skella saman og þau þeytast bæði af baki. Gissi staulast á fætur og gengur að Grýlu þar sem hún situr á jörðinni með járnkarlinn í gegnum sig og sýpur kveljur. „Fy,fyr, Fyrirgefðu það,það var leynireglan Bláa höndin sem fyrirskipaði morðið” stynur hún loksins upp úr sér og spýtir blóði. Gissi sest á hækjum sér , „Fyrirgefa hvað,Kofi er heill að húfi og ekki syrgi ég þessa apaketti” , Grýla reynir að ná andanum aftur „ þ,þu, þú þekkir mig ekki.” Gissi horfir lengi á hana svo kemur svipur á hann eins hann gerir sér grein fyrir hvers hún er að biðjast fyrirgefningar á. „Þú, Það varst þú að sniglast í kring um heimilið, og hnýsast kvöldið sem mágur minn var veginn. Fyrst kraumar gífurleg reiði upp, að hafa fundið morðingjann. Hann hafði grunað þetta í þúsund ár að hafa haft rangan mann undir sök. Hann rýkur að henni og ætlar að snúa járnkarlinum í sárinu til að láta hana emja af sársauka, en þá verður honum ljóst á hún hafi létt af herðum hans öllum efasemdum. Það hefði engu máli skipt að hann hafði skipt við hann um herbergi þegar leigumorðingi á hlut, hinn ódauðleigi eiginleiki hans hefði ekki gefið mági hans lengra líf. Hvor á sökina þegar morð sem slíkt á í hlut sporðdrekinn sem styngur mann eða sá sem plantar honum. Grýla réttir honum sverðið biðjandi augum. Gissi sleppir járnkarlinum „Þetta er dýrðardagur fyrir þann sem hefur lifað eftir „bushido” , í dauðanum finnur hann lífið.”Hann tekur það gengur fyrir aftan hana og tekur sér stöðu. „Það er ekkert að fyrirgefa, sum vötn munu ávallt falla til Dýrafjarðar. Það hvín í blaðinu, hárpútt höfðið skoppar eftir jörðinni.

Kosningar og ný hugmynd fyrir júgóvision

Ég nenni ekki að ausa úr skálum reiði minnar yfir heimsku þessarar þjóðar sem kýs aftur stjórnina yfir sig. Ég ætla bara að hrósa þeim sem sýndu viðleitni. Ég er greinilega ekki sá eini sem sér íbúðarlánið hækka umtalsvert um hver mánaðamót og vill ekki að Ísland breytist í alþjóðlega álverksmiðju. Enough said. Í sambandi við Eurovision fyrst var ég á því að hætta þessu bulli bara og nota peningana í annað. Síðan fékk þessa snildarhugmynd. Að gera Eurovision að samvinnuverkefni Listaháskólans og Listdansskóla Íslands. Þetta væri hluti af útskriftaverkefni sumra eða bara alveg sér valverkefni. Nemendur tónlistardeildarinnar myndu semja lagið, hönnunarnemendur myndu sjá um fatnað, aukahluti grafíska sýningu á skjáum og kynningarefni, leiklistarnemar myndu semja leikþátt í kringum lagið, myndlistarnemar myndu sjá um leikmyndina og nemendur Listdansskóla Íslands myndu að sjálfsögðu semja dansana og senda dansara. Að lokum myndi hópurinn koma sér saman um hver yrði valinn söngvarinn. Síðan er náttúrulega önnur hugmynd að fá nemendur úr öllum deildum og þeir myndu sjálfir koma sér saman um hver gerði hvað.

 

Bjargaðu klappstýrunni, bjargaðu heiminum

Þessi frasi úr sjónvarpsseríunni Heroes kemur upp í huga mér eftir að hafa farið á leikritið Leg eftir Hugleik Dagson síðast föstudagskvöld.  Leikritið er alveg frábært ég lá í kasti nánast allan tíman enda hef ég smekk fyrir húmor allt frá gallsúrum  Monty Python til hina svörtustu hugrenningum Mr Dagsonar. Halldóra Geirharðs fer gjörsamlega á kostum, eins og svo oft áður, sem hin fráskilda, miðaldra fyrrverandi forstjórafrú í tilvistarkreppu.  Það var samt greinilegt að hinir eldri í salnum sem vanir eru hefðbundna leikhúsforminu voru ekki alveg eins hrifnir. Leikritið er nefnilega brotið skemmtilega upp með alls konar myndrænu efni og er  hálfgerðum „flassback" söguformi með  hröðum „klippingum." Þessi framtíðarsýn með Glóbal heimsveldið í leikritinu minnir svolítið á hið íslenska heimsveldi Lovestar í samnefndri bók eftir Andra Snæ. Það eru nefnilega höfundar eins og Andri Snær og Hugleikur sem þjóðin ,og heimurinn ef því er að skipta, þarf til að slá okkur hressilega utan undir og segja hösturlega „rankið úr rotinu." Þó að við hlægjum núna  eða hneikslumst á groddalalegum bröndurum Hugleiks og efumst um framtíðarsýn Andra í Lovestar og Sögunni um bláa hnöttinn þá er það sorglega við það að þangað erum við nákvæmlega að stefna. Spurningin er þá þessi er það þetta sem allir vilja, að stefna blind í þessa átt?  Ef ekki þá mæli ég með lestri bókarinnar The last hours of ancient sunlight. Eins og kemur fram í henni þarf ekki að vera ofurhetja sem getur flogið og lesið hugsanir til að bjarga klappstýrunni. Það þarf bara að vera meðvitaður hvert heimurinn stefnir og breyta því hvernig maður hugsar sjálfur. „Viltu breyta heiminum? Skaltu byrja á því að breyta sjálfum þér. Viltu breyta sjálfum þér? Kafaðu þá alveg hljóður í haf þagnarinnar."(Sri Chinmoy)

Söguhornið

Við Ísafjarðardjúp er sólin að setjast, himininn er baðaður í blóðrauðum litum sem speglast á haffletinum. Gunni horfir út um gluggann á litadýrðina og gerir nokkrar teygjur því hann býst við að blóðrauði liturinn eigi eftir að þekja fleira en himininn í nótt. 
 Hann fer að bursta tennurnar og rekur augun í eitthvað óvenjulegt á gólfinu og tekur það upp. Það er hvítt stykki úr heyrnatóli, mjög sennilega úr ipod ályktar hann.  Í húsinu upp á hæðinni sér það er slökkt niðri en kveikt uppi á eftir hæðinni. Í gluggatjöldunum myndast tvær silúettur og hann fær þá tilfinningu að það sé verið að fylgjast með sér. Þegar ljósið slökknar læðist hann út en hann þarf ekki að leita langt til að finna það sem hann ætlar að ná í. Rökkrið færist yfir og hrafnarnir og mávarnir garga á hvern annan í innylfahrúgunni skammt frá hlaðinu. Þegar það er orðið alveg dimmt gengur einhver skuggavera út úr húsinu á hæðinni.  Gunni finnur hjartað hamast þar sem hann liggur  adrennalínið magnast og flæðir svo í einu stökki um líkamann  eins og stífla sem brestur. Hann heyrir marrið fyrir utan á veröndinni og hrigl í stórri lyklakippu. Hann verður auðveldur þessi hugsar Hermann með sér. Kannski hann nái einu tveimur spörkum á mig áður enn kuti kallinn sprettur hann upp eins og sláturkepp. Hann reynir að ganga eins hljóðlega eins og hann getur eftir veröndinni. Ekki hafa of hátt sagði mamma þessir menn skynja meira en allir sem þú hefur drepið hingað til. Gunni heyrir þegar lyklinum er snúið í skránni. Dyrnar opnast, Hermann hefur sig á loft nú er það spurningu um viðbragð. Hann heggur af öllu afli hnífnum í sængina, í læri er hann viss um, hann sér blóðið lita sængurfötin í gegn. Heggur og stingur þar til hann verður móður.  Þá uppgötvar hann sekúndum eftir að hann sest á rúmstokkinn að fórnarlambið hafði ekki gefið eitt púst.
Hann lyftir sænginni og sér að óverkaðan lambskropp liggja þar í blóði sínu. Hann stendur upp og snýr við snöggt en mæðan hægir allar hreyfingar. Út úr myrku baðherberginu kemur Gunni hlaupandi. Tveggja tonna trukki er ekið í magann á honum, Síberíuhraðlestin hittir höfuðið, yfir rúmið flýgur hann.
     Í loftinu í svipaðri stellingu og Hermann svífur Gressi uppi á heiðinni. Rétt áður en hann lendir hugsar hann hvernig í andskotananum gat boli komið aftan að honum. Þegar hann skellur eftrir um 20 metra flug er honum fullljóst að ástæðan er sú að þetta naut er ekki af þessum heimi. Hann heyrir bola tipla  í kringum sig eins og köttur að leika sér að bráðinni.  Út úr þokunnu kemur hann loks æðandi með sleftauminn út úr sér, Gressi nær taki á brotnum hornunum og má hafa sig allan við að glíma við nautið og er að hafa hann undir þar til boli læsir kjaftinum á sér í lærið á Gressa. Ólýsanlegur sársauki nístir Gressa þegar lærvöðvinn byrjar að rifna og blóðið að flossa niður fótinn. Hann nær að negla hinum fætinum í hálsinn og fær bola til að losa takið. Gressi hnígur niður á hné og neyðist til að nota eitt af hrottalegustu glímubrögðunum sínum til að hrekja bola í burtu. Gressi rekur puttann af miklu afli í augað á bola. Hann hörfar og hleypur særður í burtu.  Það á eftir að taka um þrjá sólahringa fyrir sárið á lærinu að gróa.
    Hermann skellur illa niður á náttborðinu og brýtur það í spað. Hann hefur mist lyklana en rígheldur enn í sveðjuna. Gunni er ekki að bíða lengi eftir að Hermann nái áttum og tekur vígahönd hans strax í úlnliðslás til að afvopna hann. Það er erfiðara en Gunni hélt því Hermann hefur gífurlega háan sársaukaþröskuld. Loksins  gefur sig og  Gunni kastar sveðjunni á rúmið. Hann tekur  handjárn upp úr vasa sínum og handjárnar hann við ofninn. Hann hringir næst í lögreglustöðina„ Þú kemst aldrei upp með þetta það á enginn eftir að trúa þér” rymur í Hermanni, „ Þegiðu Norman, já Norman, ekki halda að þetta Hermanns gervi geti platað mig “ segir Gunni. Hermann trompst„ Þú getur aldrei sannað það" en kemst hvergi. „Lögeglan góðan dag” , „já góðan daginn Gunnar heiti ég þið verðið að koma strax upp á Beitunes ég hef undir höndunum morðingja Júlíu og Signýu.” „Já hvað hefurðu undir höndunum sem sanna það að þær hafi verið myrtar.” „Tja ekki nema morðvopnið og hluta úr heyrnatólum sem tilheyrir þeim” segir Gunni og sest á rúmgaflinn. „Allt í lagi góði við kíkjum upp eftir. ” Í sigurvímu heyrir Gunni ekki klingja í lyklakippunni fyrir aftan sig, hann finnur bara allt í einu gífurlegan sviða í hnakkanum áður en allt verður svart.

300 ofurhugar

Ég var að hjálpa mágkonu minni  að flytja í gær og  ég held ég hafi aldrei  átt eins auðvelt með að rogast með sófa, þvottavélar og hillur á milli hæða.  Ástæðan, jú á föstudaginn fór ég á myndina 300 sem gerð er eftir myndasögu Frank Miller.  Ég held að öll egg heimsins og veðhlaupahestasterar hefðu ekki getað gefið manni meira testósterónbúst en þessi mynd.  Hún löðrar svoleiðis í kynþokka og töffaraskap.  Mér fannst ég vera bara staddur inn í miðri myndasögunni með rauðu bleksletturnar fljúgandi framhjá mér.Meir að segja röddin í Xerxes er eins og maður hafði ímyndað sé og Miller lýsir í sögunni "A voice smooth as warm oil on well born lether--and as deep as rolling thunder". Það hefði kannski mátt sleppa að gera persana að einhverjum LOTR orkum.  Einnig var fullmikið af Gladiator vísunum eins og þetta Honor and respect dæmi og kornakrarnir á kveðjustundinni en annars svalari en andskotinn. Butlerinn er sniðinn í þetta hlutverk og allir bara þokkuð þéttir.
Eina sem böggaði mig á þessari mynd var gaurinn sem sat við hliðina á mér sem flissaði og hnussaði eins og smástelpa í annari hverri setningu, en ég hef þá kenningu að hann hafi farið inn í vitlausan sal hann hafi ætlað að fara á frönsku kvikmyndahátíðina og ekki skilið þessa andlegu fullnægingu myndasögunörda heimsins.

 

 

Söguhornið

Við Arnarnes á Vestfjörðum stendur maður á hlaðinu að verka lambaskrokka eftir sláturtíð.  Í fjarska sér hann bíl nálgast. Það er lögreglubíll sem ekur inn afleggjarann að bændagistingunni Beitunes. Ungur lögreglumaður og annar gamall stíga stirðlega útúr merkta jepplingnum. „Daginn Hermann hvað er títt," segir sá eldri „Bara allt rólegt, get ég eitthvað aðstoðað ykkur eða eruð þið bara í eftirliti" segir Hermann. „Við æltuðum að athuga hvort þú hefiðir orðið var við tvær stúlkur koma keyrandi hér fram hjá fyrir um tveimur til þrem dögum síðan" segir sá ungi. „Jú eitthvað rámar mig í það, þær komu hérna og spurðu til vegar, hvernig vegurinn væri þarna lengra, ég bauð þeim kaffi en þær vildu bara halda áfram, en það er ekki hægt að bjóða ykkur heiðursmönnunum í kaffi það er heitt á könnunni". „Nei takk ég held ekki í þetta sinn ég þarf að koma Sigga hérna heim hann er víst að fara að slátra, það hefur allt skilað sér hjá þér af fjalli" segir sá gamli. „Nei mig vantar einn gófóttan lambhrút hann hefur sjálfsagt dottið í eitthvert gilið" segir Hermann. „Já, já hvernig gengur beiturbransinn" segir sá gamli . „Þokkalega bara ég er búinn að selja um fimm brytjaða selskrokka í hákarlabeitu," , „Jæja Siggi best að að fara drífa sig við sjáumst" segir sá gamli og nykkar til Sigga. „ Veriðið sælir ef það eitthvað annað sem þið viljið vita þá er heitt á könnunni" . Þeir setjast aftur inn í bíl og fjarlægjast bæinn.  Hermann heldur áfram að skera.  Það rennur kalt vatn niður herðablaðana þegar hann heyrir annan bíl nálgast, um klukkustund síðar hann fær þá tilfinningu að sú heimsókn verði ekki jafn kærkominn og hjá laganna vörðum.  Ungur maður í brúnum leðurjakka og sítt ljóst hár stígur út úr stóra jeppanum.  Ákveðin rödd Gunna gellur „Góðan daginn er nokkuð hægt að fá gistingu hérna.".
Gressi eyðir deginum í að brýna risastóra bæði veiðihnífinn sinn og fimmtándu aldar silfursverðið sitt.  Hann reynir einnig að ná sambandi við tálbeituna sína.  Hann kallar og kallar en ekkert heyrist ennþá. Hann er orðinn úrkula vonar að finna hana.  Eftir þónokkra göngu heyrir hann í henni og gengur á hljóðið. En áður en hann nær að finna hana sér hann þokuslæðu umlykja sig og jörðina skjálfa þeir eru greinilega að leyta að því sama. Hann vissi ekki að boli gæti verið svona snöggur.  Hann sér hann ekki enn heyrir andadrátt hans allt í kring um sig.
Í stóru hvítu húsi við 600 Pennsylvania Avenue í höfuðborg Bandaríkjana situr vatnsgreiddur maður í dökkum jakkafötum með grásprengt hár og gleraugu við skrifborðið sitt.  Rautt ljós glóir á símanum hans og hann þrýstir á hátalarahnappinn.
„Hey, this is George Bratt..." Maðurinn grípur framm í fyrir honum „I know okey you don´t have to introduce you every time well okey what do you want" , „Hey listen Donny did I call at a bad time"  segir Bratt „No no shoot"  dæsir Donald Dumfeld, „I just got of the phone with my man David in Iceland in it is all set for Kofi, it´s going to happen tomorrow" segir Bratt æstur eins og lítill krakki. „Okey good to hear now go to bed it´s nine thirty already, see you tomorrow" , „Yes I will, just wanted to let you know by, by Donny," „By, By and good night Mr. President". Donald röltir fram með bollann sinn að kaffivélinni þar sem nokkrir þrælar hans eru í hrókasamræðum um Kill Bill myndirnar, Donald reynir að koma sér inn í samræðurnar með mynd sem hann sá um daginn. „Hey I saw a great film last night with Bruce Fillis, Die Hard some...thing well that MacCain guy is one tough cookie, we could use a guy like that in our war against terrorsim, hehe yipie i-ay succers". Einn ræðuþrælana vogar sér að leiðrétta yfirmann sinn, „Sir I think his name was John Maclaine and if I remember correctly the frase was yipie Kai-ay motherfuckers".  Donald verður eldrauður af bræði, og skömm yfir þessari ósvífni.  „ Who is  in charge her me or you now get back to work". Hópurinn kemur skríður aftur á básana sína og Donald með kaffið sitt inn á skrifstofu. Þeir sita pískra saman „Whats up with mr. Grumpy, " segir sá ósvífni , „haven´t you heard he suppose to get fired after the Chine trip". Donald horfir með illum augum á mynd af honum,George og Dick Hellman varaforseta í veiðiferð í Kanada.  Drekkur kaffið sitt hægt gítur augunum til Dick sem er á myndinni skælbrosandi með vænan regnbogasilung í hendinni og tautar fyrir munni sér , „You bastard you yellow...".

Í ljósaskiptunum - Keyrt yfir kött-

Áður en ég hef þessa afar dularfullu og sorglegu frásögn vill ég endilega benda á síðu hjá manni frá Slóvakíu sem er að vinna með mér á póstinum sem er sjálfmentaður áhugaljósmyndari , ,http://thagnarbarn.fotopic.net/, . Þar gefur að líta magnaðar landslagsmyndir og skemmtilegar mannlífsmyndir teknar í Reykjavík. Ein þeirra í flokknum 1. maí minnir mjög á eina af frægustu myndum Henry C. Bressons.       

Það var ýkjulaust í ljósaskiptunum sem ég ók sem leið lá upp í Breiðholt með konu og barni í heimsókn til systur minnar. Þegar ég átti um hundrað metra áfarna að beygjunni niður Giljaselið gerðist dálítið óvænt.  Ég var með bílastrollu á eftir mér enda var þetta um sex leytið og margir á leið heim frá vinnu.  Ég sá eitthvað koma hlaupandi að bílnum eitthvað gult, því miður fyrir kattagreyið var það um tvo metra frá bílnum sem ég sá hann.  Ég negli á bremsuna en næ bara að slá mest um tíu kílómetra af hraðanum.  Bíllinn hoppar upp, og mér líður eins og ég hafi keyrt yfir mann.  Bílastrollan á eftir mér fer örugglega líka yfir hann.  Ég beygi niður næstu götu sem er einmitt áfangastaður okkar.  Ég hleypi mæðginunum út og undirbý mig andlega fyrir það að ná í köttinn.  Þegar ég svo keyri aftur eftir veginum byrjar dularfullu atburðurinn.  Ég keyri fram og til baka, ég sé ekki neitt, fólk flautar og steytir hnefum á þennan sleða sem ekur eins og Miss Daisy.  Ég sé að þetta er ekki að bera neinn árangur. Ég legg bílnum  geng í alla runna í við götuna, enginn köttur á kembi svæðið í ca. hálftíma það er eins og jörðin hafi gleypt hann, hann hafi leyst sig efnislega upp.  Það eru nokkrar líklegri skýringar sem koma til greina sem ég hef hugleitt.  Hann hafi geta hlaupið skaðaður í burtu á stað sem ég fann ekki, hann hefur komist við illan leik heim til sín eða síðasti bíllinn í strollunni hafi tekið hann strax og farið með hann til eigenda sinna sem ég tel líklegast, því anars er þetta ansi yfirnáttúrulegur köttur sem hefur lifað þetta af. Ég vill allavega koma hér á framfæri fyrirgefningu á framfæri ,ef svo ólíklega vill til að eigendur kattarins lesi þetta, á þjáningum sem ég hef valdið kettinum og eigendum hans.

 

 

 

Söguhornið

Í ísköldum fjallakofa upp við Veiðivötn hrekkur Gissi upp í svitakófi, það er alltaf sami draumurinn sem verður til þess að hann vaknar eins og einhver hafi skvett kaldri vatnsgusu yfir hann. Hann hleypur eftir löngum dimmum gangi, hann veit hvað er við enda gangsins en alltaf hleypur hann jafn hratt í draumnum í von um að í þetta sinn komi hann í tæka tíð. Í kofanum situr hann og skelfur Hann horfir út um gluggann á skært tunglsljósið.   Sama tungljósið notar Gressi til að fylgja slóð skepnunnar sem hann elti ákaft.  Hann var oriðinn ansi heitur og fann fyrir návist hennar í u.þ.b. tvo kílómetra í burtu.  Hann fann fyrir vægum titringi og sá móta fyrir þokuslæðunni sem boli notaði til að dylja sig.  Í Afríku hafði frægur seiðkarl losað Gressa við fortíðadrauga sína sem hann sá í hverju horni. Hann hafði varið þorpið með kjafti og klóm fyrir málaliðaher og að launum losaði seiðkarlinn hann við myrkfælnina. Í Indlandi hafði hann öðlast sálarró í gegnum hugleiðslugúrú og gat nú arkað einn í myrkrinu óttalaus á eftir morðóðu uppvakninga nauti. Á hótelbar einum í Ísafjarðabæ er Gunni að spjalla við franskan blaðamann sem er að fylgja eftir heimsókn Kofa en fannst þetta dularfulla hvarf Júlíu það spennandi að hann dreif sig vestur.  Blaðamaðurinn býður Gunna í glas en hann afþakkar hann hafði hætt að drekka fyrir tuttugu árum.  Ástæðan fyrir því var að hann hafði mist út úr sér mikið leyndarmál dauðadrukkinn við mann sem hét Gregory Witen. Blaðamaðurinn sagði Gunna hann hafði komist að því að það hafði fundist bíll ofan í fjöruborði fyrir neðan klettabelti hjá Arnanesi en það væri enn verið að reyna að koma björgunartækjum að bílnum og yrði sennilega að bíða eftir næstu fjöru.
Gunni sendir sms á Gressa og Gissa og  hringir í Heiðdísi til að færa henni fréttirnar. „Þetta stemmir Gunni minn hún Júlía birtist mér áðan í draum áðan og sagði að maðurinn sem gerði þetta býr á bæ við Arnanes. „Takk Dísa mín ég fer þangað strax í fyrramálið að kanna málið  bæ”.  Gunni þakkar blaðamanninum fyrir spjallið og fer upp að sofa.
Gressi sér að nær ekki að í skottið á bola fyrir dagrenningu og tjaldar því ,svarar Gunna, og leggst út af áður en hann leggst á koddann eru hroturnar farnar að drynja í taktföstum hrynjanda út í náttmyrkrið.  
Gissi fer út í lind rétt hjá og sækir sér undarennu situr svo við borð í kofanum og sýpur á fernunni og ímyndinni úr draumnum lýst í hausnum á honum, við enda gangsins liggur mágur hans með starandi opinn augu, opinn munn og spjót í gegnum hann miðjan.  Blóðið ætlar aldrei að hætta að leka.
Gunni horfir löngunaraugum á allar litlu vínflöskurnar í míníbarnum en stenst freistinguna.  Fyrir tuttugu árum síðan hafði hann kjaftað leindarmáli þeirra í einkasamkvæmi í Hollywood.  Maður að nafni Gregory Witen hafði notað það til að skrifa handrit um mann sem bjó yfir sömu eiginleikum og þeir en kallað hann Hálendinginn.
     Félagarnir höfðu allir uppgötvað ódauðleika sína á svipuðum tíma hann, Gissi og Gressi.  Eftir 3 daga höfðu banasár þeirra gróið eftir var aðeins ör sem hvarf næstu árin Gunni ,eins og Gressi og Gissi, höfði skriðið út úr gröf sinni og látið sig hverfa af ótta við að vera kallaður draugar eða uppvakningar. Gunni hafði náð að kasta kveðju á son sinn á leiðinni út úr haugnum. Það voru um 2000 ár síðan hinir ódauðlegu um allan heim höfðu hætt að afhausa hvern annan í taumlausri græðgi til að ná kröftum hina föllnu. Hin eilífa baraáttu um að vera sá síðasti eftirstandandi af þeirra kyni var hætt. Þeir höfðu stofnað samfélag hinna ódauðlegu fyrir tilstilli meistara síns sem fæddist um það leyti.  Þeir höfðu skipt sér upp í hópa eins og G-unit til að hjálpa hinum dauðlegu í baráttu við yfirnáttúrleg öfl sem mannkynið hafði ómeðvitað kallað yfir sig sjálft með óttastjórnandi mýtum og neikvæðum, niðurbjótandi hugsunum sínum.  Hinir ódauðlegu höfðu þroskast þrjú þúsund sinnum hraðar andlega heldur en restin af mannkyninu með hjálp lærimeistara síns og var mottóið þeirra ekki lengur hin fræga setning “there can be only one” heldur “we are all one”.  
      Gunni sofnaði við samfarahljóð hjóna í næsta herbergi, Gressi svaf sínu værasta og Gissi horfði ,með öll sín stóru “ef” á herðunum, skjálfandi  á undarennufernuna með sínum skær “bleika” lit.